De Bovenkerkerpolder

Alle eigenaren lieten boerderijen bouwen op hun bezit om vervolgens het geheel te verpachten. Als uitvloeisel van de eigendomsverhoudingen was het waterschapsbestuur geheel samengesteld uit stedelingen. Dat veranderde aan het begin van de negentiende eeuw. Als gevolg van de Franse bezetting verarmden vele eertijds vermogende Amsterdammers. In vele gevallen verkochten zij hun bezit aan hun pachters en zo kon het gebeuren dat het polderbestuur geleidelijk werd overgenomen door praktiserende boeren. De “stad” had zich dus teruggetrokken maar ruim een eeuw later kwam hij heel letterlijk terug. Er verscheen aan de noordkant stedelijke bebouwing die zich in de loop van de jaren uitbreidde tot de Nesserlaan. Er gingen stemmen op  om de hele polder vervolgens maar vol te bouwen, tot aan Uithoorn toe, maar zover is het niet gekomen. Tegenwoordig heeft men oog voor de grote waarde van ruimte en groen voor de verstedelijkte mens. De droogmakers van destijds hebben nooit kunnen vermoeden dat hun polder naast agrarisch nut ook nog een belangrijke recreatieve functie zou krijgen. Daar kunnen veel stedelingen en ook alle bewoners in en nabij de Bovenkerkerpolder daarvan kunnen genieten.